Sanattaki
naturalist terimi, roman alanında ve 1800’lerde tanımlanmış.
Yağlıboya
resimdeki ve 1500’lerdeki Bruegel çizgisi, nitelik olarak pekala öyle olmasına
karşın, (önce veya sonra) naturalist olarak tanımlanmamış.
Bugüne
kadar naturalist fotoğraf olarak bir terim duymadım. Ben uydurdum yani.
Fotoğrafı
sanat sayarım. Fotoğrafı aşırı müdahale edilmiş ve süslü sayarım aynı zamanda. Süssüz fotoğraf, naturalist olabilir.
Karşı
olduğum bu: Nachtwey’in savaş fotoğrafına bile, kezlerce ve dakikalarca rötüş
yapması anlayışı.
Yok
kadrajlama, yok kompozisyonlama. Bana ters geliyor. Bana biçim değil, içerik
gerekli.
Dolayısıyla
benim naturalist fotoğraf anlayışım ve uygulamam, enstantane çekim ile oluyor genelde.
Az konu,
az çekim. Az toplam foto.
Yani,
aynı zamanda minimalist, benim naturalist fotoğraf anlayışım:
Tek şey
kaydet ama uygun epistemiklik’te kaydet.
Enstantane de, o tanımlanmamış uygunluğu, rasgele ve şansa bağlı olarak 1-5
saniyede yakalayabilme olayı.
Bunu
yapabildim, hem de birden çok kez.
Güler
gibi, 2,5 milyon karede 2,5 karedense; kendim gibi, 2,5 bin karede 2,5 fotoğrafı
yeğlerim. Kaldı ki en az 25 fotoğrafımı vura vura fotoğraf seminerlerinde
gösterebilirim: Yangın, masturbatör, mavna, vd.
Şerh:
Otoportrelerim, ölüm yasında ürtiker gibiler haricinde, zayıf kaldığım bir
alan. Onu da 2,5’lamak arzusundayım. Yaşlı bir otoportre dizisi olacak.
Bilgi:
Algı nörolojisi bildiğim için, gerçek anlamıyla doğal / olduğu gibi görünen
cisim de olmayacağını bilirim, fotoğraf da. Dolayısıyla buradaki naturalist, 3.
dereceden bir mecaz olmakta: Sonuç natural
duygudurum artetkisi olacak. Yapaylık, kurmaca’lık hissedilmeyecek.
Ancak,
kolaj-montaj fotoğraf çoğulluğu, bunun dışında tutuluyor.
40
yıldır hep böyle fotoğraflar peşindeyim.
(24 Nisan 2017)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder