MB ve 7 Sene

15 yıllık internet ve 7 yıllık MB yazarıyım.

MB böylelikle, 1998-2018 ve hatta 1998-2023 (TC’nin 100. yılı) için, 10 yılı bulacak ve belki de geçecek olan internet sitesi kaydıyla, ‘Türk gibi başla ama Türk gibi bitirme’ özdeyişini haksız çıkartacak gibi. Bu konuda tüm çaba gösterenleri tebrik ederim.

MB epeyi konuda beni yanılttı:

Uzunluğuyla, epeyi kitaplı yazar çıkarmasıyla, göreli az yazar ölümü oranıyla, yüksek yaşlı yazar oranıyla, göreli az denetim oranıyla, vd...

Epeyi konuda da yanıltmadı:

Yazmaya devam edemeyenler, küsüp siteyi terkedenler ve artı gidip gelen ve birkaç kez şeref turu atanlar, bomboş zihinler, tarihsel ve siyasal bilinçsizlikler, blog yazarlığını ve ilkin de yazarlığı yanlış anlayan ve savunan ve hatasında ısrar eden bir pörsümüş-ergen hırçınlığı, yaşamının en güzel olanağını diri diri gömenler, vd...

Beni en çok şaşırtan durum, Dünya üzerindeki herhangi bir editöryel ortamda kendime bir yaşam hacmi bulabilmem oldu. Bu açıdan bakarsak, MB beni ölümden kurtardı denebilir, çünkü MB’da yazmaya psikiyatrist şokumu atlatabilmek için başlamıştım. Yazı-terapi yaşadım yani.

Beni şaşırtan yakın ve koşut durum, aptallığın ve cahilliğin zirve yaptığı bir Türkiye ortamında, MB’de en az 40 bin ünik okur edinebilmem oldu. Pek yenilir yutulur şeyler yazmıyorum, bu durum açıkça ortada.

Yayınlandım ve kendime yepyeni ve fapfarklı okur segmenti buldum.

Bu yeter mi?

Kapris gibi gelecek ama hayır.

Bir yazarın sonul-plato aşaması, kendi okurunu seçebilme / yaratabilme özgürlüğüdür. Bunu her yazar hayal eder ama bunu kendine ve okura pek itiraf edemez bir türlü. Ben dürüstüm, ettim bile.

Ancak, orada da durulmaz ve orası da yetmez.

‘Ölümüne mi susadın, layn?’ sorusu doğru bile olabilir benim durumumda ama yeni aşamalar gerek. Beynen durursam ölürüm, zombi olurum, tanıdığım tüm eski dahiler gibi.

MB, beni yaşayan huysuz moruk bir dahi kıldı. 2013’lü Geziciler’i 1 ayda gömdüm, benim için en son sıra 2043’lülerde veya 2053’lülerde.

Teşekkürler..