Yanılmış Devlette Anarşistlik Momenti

Devletin işlevlerinin lime lime döküldüğünü izliyorum son 4 yıldır (Aralık 2013’ten beridir).

Bu benim özgürlük hissimi arttırmıyor, bana yönelik tehdit altındalık hissini arttırıyor.

Devletin işlevsizleşmesi, yanılması., çökmesi, devlet karşıtı anarşiste özgürlük sağlamadı. Tam tersine, ayağına dolanan ayaktakımını yarattı.

Devleti düzeltemeyeceğime (işler çok sarpa sardı çoktan) ve artı düzeltmek istemediğime karar verdim (ben bozmadım çünkü, sorumluluk alanımda değil).

Yanısıra, yangında kurtarılacak ilk şey veya olunacak kitap olmadığına da karar verdim. Bu beni kinik veya nihilist yapabilirdi, otodisiplinim sayesinde yapmadı. Cılkı çıkarılmış şeyleri sevmem, özgürlüğün cılkı çıkarılsa, onu bile sevmem.

Bunlardan önce, hatta yolun başından beridir öz-yönlenmelerim (oto-oryentasyon) vardı: Ev-gezegen Dünya’yı terketmek ve Homo Posterus olmak ki 2’si % 100 çakışmıyor. İlki somut, ikincisi soyut zaten.

Açılım: Dünya’yı robotlar da terkedecek, ölümsüzler de: Bunların arakesiti 0. Homo Posterus’lar ise, 10-100 kategoride olacak ki 2. Sanayileşme’nin 9-15 kültürel modu ve alt-modu bunlardan sayılır.

Aynı durum, anarşizmim için de geçerli.

Ben bireysel özgürlükçü anarşistim. Yalnız kalabilmek ve daha çok öğrenebilmek için; insan-değil, devlet-değil, Dünya-değil dedim.

Köle olarak kalmak isteyenlerin ev-gezegen Dünya’da devlet-kafesler yaratmasına, beynimi veya bedenimi gömmeye kalkamamaları koşuluyla karışmam. Ormanda yalnızca yürüyen yaşlı bir fil gibi yoluma giderim, saldırılmadıkça saldırmam.

Devlet konusu için de öyle:

Devlet yanlıları veya karşıtları ve hatta ayaktakımı, bana bulaşmadıkça sorun yok ki tam da o aşamadayız.

Devlet çökmüş ve ben özgür-tüccar-birey olsaydım, devletin enkazı içinde alıp satılacak şeyler aranırdım rahatça ama devlet üzerime üzerime çöktü ve çöküyor.

Bir de, yaşlılık, hastalık ve ölüm üzerime çöktü.

Özgürlüğümü bir türlü tam uygulayamadım yani.

Bunu imleyebilmek için bu kadar uzun söz ettim.

(30 Nisan 2017)