Mektupname

Önbilgiler:

Bu, bir günce karalaması. Yazan, ergenlik yaşında ve kız. İstanbul’da mukim olsa gerek. Kağıt, kitap içinden çıktı ama hangi kitap olduğunu kaydetmemişim ve 1-2 yıldır bende. Yazı yılı belirsiz ama 2000 sonrası görünüyor. Diyalog üslubuyla yazılmış. İlk çıkmayı anlatıyor.

Metin:

+

Neler hissediyorsun?

-          Aslında karmaşık. Sanki heyecanlı gibiyim ama mutluyum, bir tarafım ise hala acı çekiyor.

Neye ihtiyacın var?

-          Galiba biri tarafından sevilmeye ihtiyacım var. Bu sefer umutlarımın boşa çıkmamasına ihtiyacım var.

Hayatta ne istiyorsun?

-          Mutluluk ve umutlarımın boşa çıkmasanıa.

(Epeyi titrek bir yazıyla, sonradan eklenmiş gibi.) Aslında karmaşık sanki herşey.

Mücahid bana aşık olacak. İlk önce çekinicem ama benimle hep konuşup şakalaşacak, en sonunda açılacak, çıkmaya başlıycaz. Birkaç sorun çıkabilir ama atlatıcam. Okulun gözde çiftlerinden olucaz, çok mutlu olucaz ve en önemlisi de beni kıskanacaklar. Müco’yla çok mutlu olucaz.

Kalp içinde Mücahid (d ile) Gözdenur

+

Yorumlarım:

Psie Art Rekabet sayısında Emine Zinnur Kılıç’ın ergenlerin aralarındaki rekabet konusundaki metninden devinimle, onun yanlış tanımlarını da gözönüne alarak saptamam şu:

3 nokta var bu alanda:

Sevilmeye gerksinimi var ama sevmekten söz etmiyor.

Okuldaki çift olma rekabeti var.

Kıskanılma arzusu var.

Üçü birleşince bu, rekabet değil, idrar yarışı oluyor.

Aradaki farklar şunlar:

Yarışta rakipler birbirine takaza yapmaz, birbirini aşağılamaz.

Rekabet, en azından il düzeyinde olur, bu ise, 10 bin lisedeki 6 milyon liselinin, kenar mahalle dünyaları (varoş veya getto değil, kenar mahalle). Sorun, bunun ulusal düzeye çıkarılmışlığı. Yani, bu ulusal kültür düzeyinde şu an, daha çok da tv dizileri ve klipler nedeniyle.

Burada aşk, sevgi insan sevgisi sözkonusu değil. 40 yaş altı ergenler sevmeyi hiç öğrenmedi. Çocukerkil ailelerde tek çocuk olarak hep sevilmeyi bildiler. Yarışı ve rekabeti becerememeleri de bu rekabetsizlik kültürü gelenenğinin dar dünyası. Taşralılar gibi, İstanbul’un küçük burjuva kafalı orta ve üst gelirli burjuvaları ve çocukları da, yaşamı son 20 yılki olan sanıyorlar. Oysa, ebevynler ve büyükebeveynler böyle olmayan bir Dünya’da, ülkede, semtte en az 30 yıl yaşadılar. Ki bu da, bilgi ve gerçek inkarı kültü olmakta. Çocukları ve torunları olan ergenler de gerçek sevgiyi inkar ediyorlar, kliplerde gördüklerini onun yerine koymaya debeleniyorlar ve tutmuyor tabii ki.

+

Temize çekme tarihim:

18 Haziran 2016