Bu
parçayı 21 yıl önce dinledim ve 21 yıl izini yitirdim (ki o yıl bende yolun
yarısı idi). Yıllarca aradım. Ve buldum:
Mahzun
Kırmızıgül.
Bebeğim
Benim.
Remiks.
Mahzun’un,
Emrah’ın, (o zaman henüz ortada olmayan) Özcan’ın efeminasyon yolunun başlangıcı. İm.
Yolları
çatallanan bahçe (Borges’inki değil).
Yolları
yalpa vuran ve çatallanan kaos.
Disko
değil bu.
Kimin
yaptığını bilmiyorum.
Alıntıladığını
tahmin ediyorum.
Ne
yaptığını bildiğini biliyorum.
Çünkü,
ne önce, ne de sonra benzeri değil, yanına yaklaşanı bile ol(a)madı bu
aranjmanın.
Yapanının
sesinden / katkısından da dinlemişliğim var onu. Övünüyordu yaptığıyla ve çok
çok haklıydı.
İstanbul
FM. 102.5.
Bir
zamanlar radyolarımız vardı. Müzik dinlerdik. Klipsiz. Saf müzik. Gecede. TRT
FM’in taa 1970’lerde açtığı yolu izleyerek: Gece ve Müzik.
Grotesk.
Masif.
Hafif
sallantıda.
Bu
müzikte sorun-sal ve açar, ne ritmde, ne harmonide, ne de melodide.
Tümüyle
remikste.
Bu bir
yeniden-inşa. Müziksel bir yeniden-inşa.
‘Eğer,
2. Cumhuriyet’i 1.’sinden böyle bir tane olarak inşa edeceksek, doğru
yoldayızdır’ı imleyen bir yol.
(Bunu
çözmem gerekli.)
Mehter
var.
Hayvanlık var ve bu, en önemli gereklilik.
Çünkü
1995’te (reel) hayvanlık (‘magandalık’ da denmişti bir aralar), İstanbul’a
boşalan köylerle yeni girmişti: Bu şarkı onu imliyor: Birinci-Alaturka-Arabesk’in çöküşünün hayvanlığını.
Aha,
evet:
Bu, bir yıkım dalgasının ironisi aynı
zamanda.
Ferhan’ın
groteski Abdullah’ı: Grotowski’nin (bile) ırzına geçme gibi bir ironi.
Mahzun’un
bu yolu yarı-yürüyemeyeceğini imliyor ve yürüyemedi de zaten sonradan. Sinemaya
saptı ve çöktü.
Özcan
arkadan gelip, onu sollayıp geçti gitti.
Çocuk
yıldız Emrah ise, olduğu yerde istop etti.
Bunu da
imliyor bu şarkı.
Şerh:
Bu
parça, bir remiks daha edilebilir.
Kimin
tarafından?
İlk
yapanı tarafından değil.
Ne zaman
peki?
2025’te
belki.
2020’de
yapılırsa, 2. Cumhuriyet de olur kolayca.
Evet,
müzik yerel-konjonktürün önünde, hem de çok önünde, 20 yıl önünde, bunları imledi.
O zaman
da bunları düşündüm, bu zaman da.
Ancak
şimdi yazabildim, çünkü ancak şimdi yeniden dinleyebildim.
Ve kırmızı
köpek öldüren içiyorum gece ve müzik ile Tellibağ Tellibağ.
Özcan
Deniz’i ne zaman izlesem, Mustafa Kaplan’ın modern dansı aklıma gelir. (Belki
onun koreografı odur.) İkisi de metroseksüeldir.
Ve o
yüzden:
Ferdi
Özbeğen bunlardan öndeydi. Bülent ve Zeki değil, Ferdi.
İsmet Ay
dürüsttü hiç olmazsa:
Fazla
açılmayalım, patlak lastiğiz, su alırız.
Evet,
Cumhuriyet su aldı ve battı.
Arabesk
de öyle.
Arabesk
de öyle.
Ve bu
şarkı, daha batmadan önce, çıkış yolunu
imliyordu batanlara.
Yani:
Batmayan
birkaç kişi hala var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder