Anarşizm ve Devletsizlik

Anarşizmin devlet karşıtlığı, 4 devletsizlik durumunu onaylıyor sayılmaz:

Yanılmış devlet(ler) durumu.

Kapitalist yapının küçülttüğü devlet, limitte 0 durumu.

Devlet sayısı 100 (1945) – 200 (2017) – 300 (2100?) arasında gezinirken ve halkların sayısı 5-6 bin arasındayken, devletsiz halkların durumu.

Bazı Türkler’in çinlileşmek saydıkları için devlet kurmayı reddi (500 gibi). Artı, Tanrı’ları tarafından ebediyen acı çekmeye mahkum edilmiş bir halk olduklarına dinen inanan bazı Museviler’in, İsrail devleti kurmaya karşıtlığı gibi olan 1948 durumu.

Pratik anarşizmin bireyselliğinin, pratikteki 1920-Makhno-Ukrayna momenti içinki anarko-komünizm koşullarına karşıki tepkisi, tutumu, davranışı belirsiz olabilir.

Pratik anarşizmin 21. Yüzyıl’da 18. Yüzyıl teknolojisine regresyonu sonucunda gelebilecek olan kültürel-teknolojik-refah düzeyinin reddi veya kabulü ayrımındaki karar ve seçme belirsiz olabilir.

Fetret (Anadolu 1400’lerin başı) / kaos / terör (Fransa 1700’lerin sonu) / ayaktakımı kargaşası (tüm yanılmış ve/ya bitmiş devlet ardılı olarak), kıyımı, uygarlık düzeyi gerilemesi, Orta Çağ’da kentlerin küçülmesi ve dolayısıyla devletin ‘para kullanımı’sızlık düzeyine regresyonu durumlarına karşı da, pratik anarşizmin tutum ve davranışı belirsiz kalabilir.

Devlet, istatiksel büyük sayılar kuramının işleyebildiği dizge(ler)-düzen(ler) içerir ve onun belli devlet hizmetleri de vardır: Bundan ne kadar vazgeçilebileceği de tartışmalı kalır (elektriksiz kalmak gibi). Mülksüzler’deki kentin bilinmemesini kabülü ile merkezi-kampüs uygarlığı pratik anarşizmin teorik anarşizme ters düşmesi durumu, aslında anarşizme aykırıdır.

Diğer bir deyişle:

Yönetilen ve/ya yöneten insanlar (statüsü / pozisyonu) oldukça, buna talep oldukça, anarşizm pratikte uygulanamaz. O nedenle, ancak 7 kişilik terör ve antiterör timinin işlemesi gibisinden kültür gerillalığı otonomik-anarşizmi işleyebilir belki:

Bedenen ve zihnen kendine yeterli az sayıda bireyin otonom toplumu: Bu, 1 kişilikten kalabalık projeler için kaçınılmazca gereklidir, devletlilik içinde ve devletsiz iken.

5 bin yıllık tarihte devletin olmadığı yerlerde ve zamanlarda insanlık-dışı olaylar yaşanmıştır ama bu, ‘devlet kaçınılmazca gereklidir’ demek değildir.

O nedenle de, Adorno’nun negatif diyalektiğinde tasarlandığı üzere, 2’yi ve çoklu tüm karşıtlık kategorileri, birbirinden uzakta var olarak ve yaşayarak, bir pratik-anarşizm durumu da yaratabilir: Buna aile kurumunun limit öz-tasfiyesi ve nüfus artışına gereksinimin minimum düzeyde olması ile kadın-erkek % 50-50 toplumlarının birbirinden ayrılması da dahildir: Bu duruma, ancak Triton’daki cins-tür apartmanları / siteleri bir çözüm getirebilir belki ama o da belki, çünkü o romanda çözüm yok bu konuda.

Ancak, uygulanabilir ve uygulanmış devletli-anarşizm örnekleri, 20. Yüzyıl’da olduğu için, bunun mümkün olabildiğini kesinkes söyleyebiliyoruz.

Dolayısıyla da söyleyebileceğimiz tek şey, otonom-grupların  eldeki pratik ve teorik örneklere bakarak, anarşizmlerini tek bir kereliğine kullanılacak olarak kendilerinin tasarlaması ve inşa etmesi gerektiğidir. Alaturka anarşistlerle çalışmış ve onların içinde çok fazla ‘azınlık içinde azınlık’ olmuş (örneğin Koxuz dergisinde fazla köksüz kalmış) biri olarak, bunun kendim için mümkün olmadığını kanıtla yaşadım ve gözledim ki Fassbinder ve Kafka türü sanatçılar da, bu tekilleşmeyi (singularity) doğrudan yaşadılar ve bu onları erken öldürdü.

(9 Ağustos 2017)