Esra Ertan Negasyonu: Kadın Detektiflerin Cinsel Kimliği Gafı

Kendisinden alıntı:

Stella Gibson, Saga Noren (Bron / Broene) ve Sarah Linden (The Killing) gibi, cinsel kimliğini öteleyerek, bir pantolon bir kazakla bedenini sınırlamaz.

(221 B, Mart-Nisan 2016, Sayı: 2, sayfa: 21.)

Gafın gafı bu.

Bir kadın polisiye eleştirisi yazarı, bir polisiye eser kahramın kadının cinsel imajsızlığını sınırlama sayıyor.

Yahu, Saga istediği erkekle, yalnızca seks için yatan, gidip bardan erkek kaldıran bir kadın. Bu mu kendini sınırlamak?

Mini etek giymiyor da, gidip, hadi yatalım lan, dedi diye, ancak ve ancak özgürleşmiş olur, sınırlamanın kölesi değil.

Kaldı ki hangi meslek için olursa olsun, kazak-pantolon özgür bir giysi ikilisidir: Çünkü içlerinde rahat haraket edersin, eteğin donunu göstermesin diye uğraşmazsın.

Şimdi gelelim bunun ardındaki söylemlere:

Polisiye eserlerdeki maço erkek detektif tiplemesi, aslında erkekleri övmüyor aşağılıyor; tıpkı, pornolarda erkeğin boşalıp kadının boşalmamasının kadını daha üstün durumda tutması gibi (bakınız bir erkek tarafından yazılmış ve konuyu açımlayan Şibumi romanı).

Erkeklerin o fallus dilini kullanması da, kendilerini aşağılar. Çünkü, ona bağımlıdırlar, ona köledirler, üstünlüğünü sürekli bağıra çağıra söyleyen biri, aslında üstünlüğünden hiç mi hiç emin değildir.

Onun parodisini yaparlarsa, o ayrı konu.

Ancak bunu parodisi, erkek eşcinsel detektif tiplemesi de değildir.

Bu şavalak kadın-erkek paradokslu söylemin panzehiri, bir erkek yaratısı olan, kadın ve erkek robokopların imkansız aşkı temasını alttan alta anlatan ‘Ghost in the Shell 1-2’dir. Onda kadın polis, yazılıma ve siberuzaya engilenleşir ve özgürleşir, erkek robokop ise donanım olarak kendini mahkum eder ve kadını anlayamaz.

İşte bu nedenle tarihte, zencilerin tarafında beyazlar ve beyazların tarafında zenciler vardı.

Alıntıladığımız türdeki kadın yazarlar, beyazlar tarafındaki zenciler gibiler ve doğrudan söylemek gerekirse:

Erkekler safında yer alan kadınlar olmaktalar.

(25 Kasım 2017)