Yazı Yolu 26.03.19

26.03.19, 11:30.

Yazı Yolu

Az yazmak, müstakbel projeleri de azalttı. Geriye temelde Homo Posterus ve Poliyalektik kaldı.

Aralıklı 45, sürekli 35 yıl yazmanın sonucunda vardığım yer bu: Minimalizm. Yaşamının geriye kalanında yapılabilir şeyleri bitirme arzusu. Ve bir de acısız ölüm hayali. O kadar.

Poliyalektiği, 29 yıldır çalışıyormuşum. ‘Mülksüzler’ metnimde poliyalektiği anıp anmadığımı hep unutuyordum. Bir kez daha kontrol ettim, kullanmışım.

İnternete İngilizce olarak 2008-2009 gibi koymuşum.

Sonra farkettim ve denetledim ki, internette poliyalektiğin Fransızca’sı ve Almanca’sı yok.

Aristo, Lao Tzu, Marx ve hempaları, artı 2.500 yıl: Diyalektikten poliyalektiğe varamamış benden başka hiç kimse.

Homo Posterus biraz daha kolay. Çünkü herkesin kendine göre gelecekteki insan hayali var ve bunlar birbirlerinden epeyi farklı. Benim ilk gelecekbilimsel Homo Posterus kavramım, aşırı bir dahiler klübü eğilimindeydi, şimdilerde bildiğimiz sıradan evrim süreçleri eğiliminde.

Bundan sonrasını bilemiyorum.

5 aylık yeni evsizlik dönemi beni pert etti.

İyalektik Nedir?

Kendi kendiyle çarpıldığında, yani kendisinden bir eksik katı kendisine eklendiğinde, kendisine karşıtı eden durumlar, kategoriler, tezler iyalektiğin konusudur.

Şerh: 1: Bu, negasyonun negasyonuna bir epsilon şerh demektir.

Bu aynı zamanda, monolektiğin ve nolektiğin alanına da girer.

Şerh 2: 2’den küçük kategorilerden 1 kategori eksiltmek monolektik, 1’den küçük kategorilerden 1 kategori eksiltmek, fraktolektik (tam sayılı kategorileri değil, küsuratlı kategorileri inceleme dalı), nolektik ve negolektik demektir. Biz, negasyonu ve negasyonun negasyonunun poliyalektiğini negolektik alanında inceleme eğilimindeyiz. Fraktolektik, sonsuz sayılı ama sıfıra küçülen elemanlı set olarak tezler-antitezler dizisinin poliyalektiğini (mantığını) ve integralini (analitik cebrini) çalışmak demektir.

Şerh 3: Bu durumda, herhangi bir yerzamandaki tez-anitez ikilisi, diyelim ABD-SSCB 1945-1990, sınırlı ve sonlu kaplama, kapsama ve içeriğe sahiptir. Artı arakesitleri, kültürolojik açıdan genelde % 50’nin üzerindedir, kimi % 99’dur. Geleneksel diyalektik, arakesiti limit 0 sayar ve yanılır.

Bu aynı zamanda, kompleks poliyalektiğin girişi alanına da girer. Tezin antitezin yerine geçmesi de vardır ve o da, kompleks poliyalektiğin alanına girer. Hegemonların tekkutuplulukta, kendi kendisini tüketmesi süreci, bu biçimde açıklanabilir. Başka biçimlerde de açıklanabilir.

Bu, (A = A + epsilon ve/ya A = A – epsilon olarak) ‘tezin tek başına kaldığında, kendine özdeşsizliğinin işleyişi’ durumu, hem iyalektiğin, hem de (reel) diyalektiğin alanına girer.

(23 + 26 Mart 2019)

INTERFÉRENCES DIALECTIQUE-POLIALECTIQUE

INTERFÉRENCES DIALECTIQUE-POLIALECTIQUE



 Une catégorie peut être virtuelle ou non virtuelle (A ou A ’) dans la dialectique analytique d’Aristo. La vertu est sans vertu (A = A ’) dans la dialectique synthétique de Lao Tzu.



La décadance est aussi une contingence, autant qu'une synthèse en dialectique triadique de Hegel (telle que tirée de Kant). Les anti-thésissimes sont contradictoires, contradictoires et synthétisées dans le matérialisme dialectique de Marx.



Jusqu'ici, tous ont été une dialectique positive.



Les contradictions et les conflits sont pesés sans mélange, un côté de la contradiction est supporté dans la plupart des cas extrêmes sans l’aide de l’autre côté dans la dialectique négative d’Adorno.



Jusqu'ici tous ont été dialectique droite.



Les anti-thésés ne se rapprochent pas, reste loin ou s’éloigne en contre-dialectique. C'est une situation valide, pas cohérente. On constate que tous les déviants se montrent hostiles et agressifs les uns envers les autres dans des sociétés polyculturelles, comme en Turquie dans la période de la République.



Jusqu'ici tous ont été dialectiques.



Il y a 3 couples de thèses / anti-thèses dans Ursula K. Le Guin’s Possessed. Ils se contredisent et sont en conflit, mais pas synthétisés. La quatrième catégorie entre dans l'argumentation (et la fin de l'histoire reste floue). Elle n’appelle pas ainsi, mais on peut appeler ça de la trialectique.



S'il y a un tao de 2 à 3, il peut y en avoir de 3 à 4 et / ou à l'infini. On peut appeler la polialectique après la troisième route. On peut définir «n» temps de dualités, c’est-à-dire la dialectique dans cette situation. Les contradictions d'une catégorie avec elle-même est le problème du principe d'identité. Personne d’Aristo à Adorno ne défend le principe d’identité. On peut aussi en discuter, mais dans un autre essai.

DIALECTICS-POLIALECTICS INTERFERENCES

DIALECTICS-POLIALECTICS INTERFERENCES



 A category may be virtual or without virtual (A or A’) in Aristo’s analytical dialectics. Virtue is  without virtue (A = A’) in Lao Tzu’s synthetic dialectics.



Decadance is a contingency too, as much as synthesis in triadic dialectics of Hegel (as taken from Kant). Anti-thesisses contradict, conflict, and synthesized in Marx’s dialectical materialism.



Till here all have been positive dialectics.



Contradictions and conflicts are weighed without mixed, one side of contradiction is carried through most extreme case without help of other side in Adorno’s negative dialectics.



Till here all have been straight dialectics.



Anti-thesisses don’t close to each other, remains far or grows distant in counter-dialectics. This a valid situation, not coherent one. It is observed that all deviants exhibit enmity and attack to each other in polycultural societies, like in Turkey in Republic Period.



Till here all have been dialectics.



There are 3 couples of thesis/anti-thesis in Ursula K. Le Guin’s Possessed. They contradict and conflict, but not synthesized. Fourth category enters into the argumentation (and end of the story remains fuzzy). She doesn’t call so, but we can call it trialectics.



If there is a tao from 2 to 3, there may be from 3 to 4 and/or to the infinity. We may call polialectics after third road. We may define ‘n’ times of  dualities, i.e. dialectics in this situation. Contradictions of a category with itself is the problem of identity principle. Nobody from Aristo to Adorno argues identity principle. It may be argued too, but in another essay.

DIALEKTIK-POLIALEKTIK INTERFERENZEN

DIALECTICS-POLIALECTICS-INTERFERENZEN



 Eine Kategorie kann in der analytischen Dialektik von Aristo virtuell oder ohne virtuelles (A oder A ’) sein. Tugend ist ohne Tugend (A = A ’) in der synthetischen Dialektik von Laotse.



Dekadanz ist auch eine Kontingenz, ebenso wie die Synthese der triadischen Dialektik von Hegel (von Kant). Anti-Thesen sind widersprüchlich, widersprechen sich und sind im dialektischen Materialismus von Marx synthetisiert.



Bis hier waren alle positiv dialektisch.



Widersprüche und Konflikte werden ohne Abwägung gewogen, eine Seite des Widerspruchs wird in Adornos negativer Dialektik durch den extremsten Fall ohne Hilfe einer anderen Seite geführt.



Bis hier waren alle direkte Dialektik.



Anti-Thesen sind nicht nahe beieinander, bleiben weit entfernt oder werden in der Gegen-Dialektik immer weiter entfernt. Dies ist eine gültige, nicht kohärente Situation. Es wird beobachtet, dass alle Abweichler in polykulturellen Gesellschaften Feindschaft und Angriffe zeigen, wie in der Türkei in der Republik.



Bis hier waren alle Dialektik.



Es gibt 3 Paare von Dissertationen / Antithesen in Ursula K. Le Guins Besitz. Sie widersprechen und widersprechen sich, aber nicht synthetisiert. Die vierte Kategorie geht in die Argumentation ein (und das Ende der Geschichte bleibt unscharf). Sie nennt das nicht so, aber wir können es Trialectics nennen.



Wenn es ein Tao von 2 bis 3 gibt, können 3 bis 4 und / oder unendlich sein. Nach der dritten Straße können wir Polialektika nennen. Wir können "n" -Zeiten von Dualitäten definieren, d. H. Dialektik in dieser Situation. Widersprüche einer Kategorie mit sich selbst sind das Problem des Identitätsprinzips. Niemand von Aristo bis Adorno argumentiert mit dem Identitätsprinzip. Es kann auch argumentiert werden, aber in einem anderen Aufsatz.



 Eine Kategorie kann in der analytischen Dialektik von Aristo virtuell oder ohne virtuelles (A oder A ’) sein. Tugend ist ohne Tugend (A = A ’) in der synthetischen Dialektik von Laotse.



Dekadanz ist auch eine Kontingenz, ebenso wie die Synthese der triadischen Dialektik von Hegel (von Kant). Anti-Thesen sind widersprüchlich, widersprechen sich und sind im dialektischen Materialismus von Marx synthetisiert.



Bis hier waren alle positiv dialektisch.



Widersprüche und Konflikte werden ohne Abwägung gewogen, eine Seite des Widerspruchs wird in Adornos negativer Dialektik durch den extremsten Fall ohne Hilfe einer anderen Seite geführt.



Bis hier waren alle direkte Dialektik.



Anti-Thesen sind nicht nahe beieinander, bleiben weit entfernt oder werden in der Gegen-Dialektik immer weiter entfernt. Dies ist eine gültige, nicht kohärente Situation. Es wird beobachtet, dass alle Abweichler in polykulturellen Gesellschaften Feindschaft und Angriffe zeigen, wie in der Türkei in der Republik.



Bis hier waren alle Dialektik.



Es gibt 3 Paare von Dissertationen / Antithesen in Ursula K. Le Guins Besitz. Sie widersprechen und widersprechen sich, aber nicht synthetisiert. Die vierte Kategorie geht in die Argumentation ein (und das Ende der Geschichte bleibt unscharf). Sie nennt das nicht so, aber wir können es Trialectics nennen.



Wenn es ein Tao von 2 bis 3 gibt, können 3 bis 4 und / oder unendlich sein. Nach der dritten Straße können wir Polialektika nennen. Wir können "n" -Zeiten von Dualitäten definieren, d. H. Dialektik in dieser Situation. Widersprüche einer Kategorie mit sich selbst sind das Problem des Identitätsprinzips. Niemand von Aristo bis Adorno argumentiert mit dem Identitätsprinzip. Es kann auch argumentiert werden, aber in einem anderen Aufsatz.

Sağ-Sol Ayrımları ve Ayırtsızlıkları 2: 2001-2020

Sola atfedilen temel geleneksel siyasal niteliklerden biri ilericiliktir.

Diğer birçok kavram gibi, ilericilik-gericilik de, aşırı basmakalıp olarak varsayılan ve kabul edilen, düalist koyutluğu bile basmakalıp olan bir kavram çiftidir.

Toplumbilim; eğer bir toplum aşırı sabit kalırsa, statikliğin o toplumun kendi üzerine çökmesine neden olacağını; tersine eğer bir toplum aşırı ve/ya çok hızlı değişirse, savrulup parçalanabileceğini veya etki-tepki ile eskisinden de geri koşullara sürüklenebileceğini (bakınız TC Fetret Devri, 2013-2023) tanımlamış.

Diğer bir gözlmde, devrim sayılan 3 devrim (1789 Fransa, 1917 Rusya, 1949 Çin) ertesinde de, o toplumların gündelik yaşamının hemen hemen hiç değişmediği yönünde. Bu açıdan bakılınca, tarihteki asıl-tek-gerçek devrim, Avrasya’da oluşması 7 binyıl süren Neolitik Devrim olmakta.

Sol-sağ ve ilericilik-gericilik ayrımına geri dönersek:

Sol ve sağ, gelir dağılımında ilk ve son % 20’lik gelir dilimlerinin GSYİH’dan ½ ve ve 1/20 alması kadar fark yaratabilmiş ama birincisindeki müreffeh koşullar, o toplumları daha zeki ve daha bilgili kılmamış, kılamamış. Değir bir deyişle, G-7 ülkelerinde bile ümmilik kazanmakta, iktidarda sol olsa bile, hatta özellikle sol sayesinde (göçmen işçilerin haklarını yerli işçilere karşı korudukları ve göçmenlerin ümmiliğini güçlendirdikleri için): Bunun kanıtı, Wikipedia’da herhangi bir zaman diliminde bakılan ilk 5 bin madde: İçlerinde tek bir ciddi sanat, bilim, düşün konusu yok.

1980-2020 içinse, daha ilginç bir ‘durumlar panoraması’ var:

Bir:

İleri teknolojik kültürel değişimi (muhafazakar-liberal) duble sağ yapmış, sol ise yalnızca olup biteni izlemiş.

İki:

Toplumsal değişimi yaratan sağ, aslında toplumsal değişimi, en azından o kadarını ve biçimini istiyor değil. Zaten bu duble sağın yaptığını sol yapsa, sağ kıyameti koparırdı. Ek: O duble sağ, aile ve devlet gibi, muhafazakarlığın 2 kale / kilit kurumunu bile tasfiye etmeyi becerdi.

Üç:

Solun bu işbirlikçi, artı sağın bu ‘yumurtayı çekiçle kıran’ 40 yıllık icracı ikili çizgisiyle gelecek silindi, hem de 1945’teki 2 atom bombasının bile sildiğinden daha çok ve daha kesin silindi. Bu da, yarını içeren değişim-durağanlık tanımlarının dışında, tümüyle yarınsızlık demek oldu.

Dört:

Yine de açmaz-polilemma, Dünya nüfusunun en çok yarısının geleceğini gömebildi.

Beş:

Yanılmış devlet konusunda, sol da sağ da, 1. Dünya da 3. Dünya da, aynı aymazlığı yaşadı: 198 devletin üçte ikisi olan 166 devlet, 2020 momentinde yanılmış devlet konumunda.

Ek 1:

Zaten sağ ve sol, tüm değişen içerikleriyle bilrilke, 270 yıllık bir 1. Dünya kavram bütünü olmakta. Sonuçta devrimler; Marx’ın sandığı ve önesürdüğü gibi, 1. Dünya olan Almanya’da ve Amerika’da değil, 3. Dünya olan Rusya’da ve Çin’de oldu. Dolayısıyla, başta liberalizm-dışı kalabilen % 50 olmak üzere, bu sağ-sol açmazından çıkış, 3.-N. Dünya ülkelerinde olacağa benzer.

Ek 2:

Solun da sağın da gözden kaçırdığı diğer bir nokta, 1980-2020 arasındaki yüksek teknolojik değişimin popüler, banal, sıradan kültüre, sonuçta ve limitte geriletici (regressive) etki yapmışlığı gerçeği.

Diğer bir deyişle internet; aptalları daha aptal, cahilleri daha cahil; ama çok-çok azınlıktaki zekileri daha zeki, yine çok-çok azınlıktaki bilgilileri daha bilgili kıldı. (Zeki-bilgililerin aşırı azınlık durumu, sözü geçen dönemde toplum zeka-bilgi alanının eksilmesi demek oldu.)

İnternetin, medyanın, şunun bunun aptalları daha aptal, cahilleri daha cahil kılması, neo-faşizmler ve neo-engizisyonlar yaratılabilmesi için uygun popülist söylemlerin inanılırlığını arttıran bir veri tabanı demek oldu. Çünkü insanlar, bilgi okyanusunda bir taslık kafatası sürahileriyle su alamadıkları gibi, varolan sularını da yitirdiler: Aklıselim ve sağduyu yitti. Neo-popülizm söylemleri de, bu yeni aptallıklar ve yeni cahillikler fay hatlarını izledi: 1980’den beridir yapay olarak yaratılan neo-cihad x neo-haçlı seferi fay hattı gibi.

Bunun tek panzehiri var:

Orta Çağ’daki duvarlı kampüslü bilgi odakları (dsentralize kütüphaneler ve ansiklopiler), artı Aristo’nun Orta Çağ’daki diyalektik tasımının sistematikleştirilmesi gibi, 250-5.000 yıl alacak poliyalektik sistemizasyonu.

Eksodus

Homo Posterus’u vektörleyen, 2. Sanayileşme’nin 9-10 öncü altkültürünün getirdiği değişimleri, ne sağ ne de sol istemedi. Daha da önemlisi, 2020 tarih-gelecekbilim vektöründe, ne sağ ne de sol, bunu henüz / hala algılayamadı bile, marksist gelenekten gelen Dünya Sistemi’ciler dahil.

Dolayısıyla, 2020 momentinde insan türünün yarısı gönüllü kulluğunun kurtkapanında hapis, yarısı ise istemediği bir özgürlükle, standart biyografisinin dışına ve bilinmeyen bir yarına fırlatılmış durumda.

Bu makro-makro koşullarda, sağın da solun da yapabileceği veya söyleyebileceği herhangi bir şey yok: Bilgi Çağı’nda ümmi göçmenlerin eksi zekalılık ve eksi bilgililik seline ve çölüne teslim olmuş durumdalar. Ancak, krallık konusundaki söylem değişimleri gibi, bu konular da söylem değişimleri uydurup, aslında eylemsel bir çıkış aramıyor kalacaklar yine.

Yine de:

Gelecek hep gelir ve uzun sürer…

Kralların ve tanrıların sayısı sıfıra doğru gidiyor…

(17-18 Mart 2019)

Global Sol-Sağ Ayrımları ve Ayırsıtsızlıkları 1789-2019

Sağ-Sol Tarihi

Sağ ve sol ayrımı, 1789 Fransa Devrimi ile başlamış. O zaman krala karşı olanlar meclisin sol tarafında, taraftar olanlar ise sağ tarafında oturmuşlar.

Sağ ve sol ayrımı, 240 yıllık süre içinde kimi zamanlar muğlaklaşmış. Gözlemler, o muğlaklaşmaların belli tarihsel bükülmelere öncül olduğunu östermiş. Bu metinde birkaç sağ-sol ayrımsızlaşması üzerinden, neler yaşandığına ve bugünkü sol-ayrımsızlığının nelere öncü/l olduğunu tahmin etmeye çabalayacağız.

Şerh 1: Sol-sağ ayrımı; ilerici-gerici, değişimci-değişmemeci gibi ayrımlar üzerinden de izlenmiş.

Saptama 1: Toplumbilimciler; eğer toplumsal değişimler sıfıra limitlenirse, toplumun kendi üzerine çöktüğünü; değişimler fazla olunca da toplumun savrulup dağıldığını ve/ya parçalandığını savlıyorlar,yine tarihsel gözlemler üzerinden. Yani toplumsal evrim, nicel olarak ancak belli aralıklardaki değişimlerle gerçekleşebiliyor ve bu durum, 5 bin yıllık tarih / Dünya Sistemi ile saptanmış.

Bugünkü sağ-sol ayrımı, 19. Yüzyıl sonunda İngiltere’deki muhafazakar / liberal x (işçi veya emekçi değil) emek partileri üzerinden oluş(turul)muş.

Şerh 2: Ancak aynı İngiltere, Fransa’da krallığın tasfiyesinden 240 yıl sonra krallı, iki meclisli sistemli, meclislerinin birinde partisiz vekillerin üçüncü büyük grup olduğu, piskoposların / teokratların seçilmeden yer aldığı, toprak senyörlerinin meclis üyeliklerinin ise kalıtsal olduğu bir yapıyı da sürdüregelmiş. Tüm bunlar, İngiltere’nin parlamenter demokrasili bir politik sisteme sahip olduğunun kabul edilmesini engellememiş. Yani, tanımsal olarak daha en baştan sağ-sol ayrımında sapmalar olagelmiş.

Parametreler

Bu metni ilgilendiren 3 moment / parametre sayacağız:

1.      Nasıl olduğunu açımladığımız 1789 Fransa.

2.      Almanya 1924-1928.

3.      Almanya 2000-2020 ve Fransa 2000-2020.

1789 ertesinde Fransa, önce krala karşıt olanlarla taraftar olanların düşünce, pozisyon, mecliste oturma yeri değiştirdiği bir duruma, sonra Terör Devri’ne, sonra da bir diktatöre kaymış. Yani, bu özel koşullardaki sağ-sol ayrımsızlaşması, bunları yaratmış gibi olmuş.

Almanya 1924-1928, Marx’ın devrim olacağını kehanetlediği bir ülkeden, faşizmin en yoğun yaşandığı bir ülkeye dönüşümün dönemi olmuş.

1928 federal seçimlerinde sosyalistlerin ve komünistlerin oy toplamı % 37, nasyonel sosyalistlerin, yani Naziler’in, yani faşistlerin oy toplamı % 37 olmuş: Başabaş yani. 1936 seçimlerinde ise, Hitler % 99 küsur oy almış. (Nereden nereye?) Buradaki sorun-açmaz, komünistler ile sosyalistler arasındaki ölümcül kardeş savaşında ki bu da faşistlere yol açmış.

Almanya 2000-2020, arasında genelde büyük koalisyon sayılan, merkez sağ ve merkez sol koalisyonu ile yönetilmiş bir ülke olmuş. Bu; bizim asıl 2. Reich’i tanımsız kılarak, 2 ‘reich’lı olarak tanımladığımız Almanya’yı, 3. Reich’e yani 1648 Westfalya Anlaşması öncesiki Doğu Avrupa hegemonu olan Almanya’ya ve eski Roma-Germen İmparatorluğu’nun devamına götürüyor gibi görünüyor: Almanya bunun böyleliğini, 1992’de Slovenya’yı tek başına tanıyarak, eski-Yugoslavya İç Savaşı’nın birincil müsebbi olarak zaten kanıtlamış durumda.

Şerh 3: Almanya ve Fransa, Mart 2019’da AB’nin içinde kalan ama aslında kendi aralarında olan, bir 2 ülkeli meclis oluşturmaya karar verdi ve bu Roma-Germen İmparatorluğu’nun idari yapısını andırıyor gibi, çünkü onun başkenti bile yoktu.

Fransa 2000-2020 ise, aslında tüm AB ülkelerinin muhatap kaldığı göçmen sorununda, solcuların göçmen işçileri, sağcıların / faşistlerin yerli işçileri kolladığı bir dilemma yaratarak gündemde.

Şerh 4: İngiltere 2001 üzerinden, hem en büyük 3 AB ülkesinde, hem de diğer küçük AB ülkelerinde sol, emperyalistliği seçti ki bu aslında yitirilmiş sömürgecilik dönemine duşulan özlemi dışavuran bir aşağılık kompleksi; çünkü İngiltere, bir sol parti başkanı olan Blair aracılığıyla, eskiden sömürgesi olan ABD’nin yeni sömürgesi oldu, hatta bu uğurda AB’den bile çıktı.

AB’de gidişat, hem faşist partilerin % 20’ye, hem de eski komünist partilerin yeni vitrinlerle % 20’ye yükseldiği bir dilemmaya geldi / geliyor.

Şerh 5: ABD’de 100 küsur yıldır 2 sağ parti var.

Şerh 6: ABD ‘neo-con’ları üzerinden 1980 ertesinde getirilen muhafazakar-liberal eşlenikliği ile duble sağ bir dilemma daha uygulandı ki bu tanım olarak aslında sağ-sağ ayırtsızlığı demek.

Dolayısıyla, G-7 ve 1. Dünya üzerinden tüm Dünya 2020 momentinde bir sağ-sol burjuvazisel ölümcül ayırtsızlık / anlamsızlık yaşıyor. Bu metnin savı, tüm diğer tarihsel sınıflar gibi, burjuvazinin de kendi tarihi içinde bu türden ‘hegemonun kendini yok edişi’ sürecinin, bu türden ölümcül ayırtsızlıklarla yaşadığı ve bu yeni sağ-sol ayırtsızlığının da, bunun yalnızca küçük bir bölümü olduğudur.

Çünkü, eğer 1945-2285 perspektifinden bakarsak, bu kez hem retro-, hem de progro- olarak 2. Sanayileşme panoramasını tarihte / gelecekte görürüz ve bu makro-yapı’lı / gidişatlı birleşik-tarih, bu sağ-sol saçmalığıyla hiç ilintili değil artık; çünkü ilk uzay devleti, hem de bir krallık olarak çoktan kuruldu.

Şu anki sağ-sol ayrımsızlığının asıl epsilon parametresinin de göçmenler olduğu savındayız. AB ve ABD, çok değil 30 yıl sonra, en azından kendi büyük metropollerinde, kendi nüfus çoğunluklarını yitirecekler, Los Angeles, New York ve Londra yitirdi bile. Vurgulayalım: Roma’yı da Kavimler Göçü bitirdi, Attila değil.

Buradaki açmaz; göçmenlere karşı dururken sağın bile aslında, asgari ücretin yarısıyla üçte birine çalışan ve dolayısıyla kompradorlarına hizmet eden göçmenlere karşı olmadığı momenti. Yani sağ-sol ayırtsızlığı, göçü durdurumamalarında ve göçün getirdiği yıkımı algılamamalarında: AB, bu sayede bilim-sanat-düşün odağını ve okuryazarlığını yitirdi ki bu da duvarla çevrili Orta Çağ kampüslerinin yeniden gerekliliği demek.

Şerh 7: Yeni çözüm, desentralize olarak geniş alanlara saklanmış ansiklopediler ve kütüphaneler aracılığıyla, bilginin mümkün olduğunca yok olmaktan korunması. Yani sağ ve sol, 1945-2020 arasındaki Bilgi Çağı’nda bilgiyi korumayı  beceremedi ve ayrı bir dilemma yarattı.

Çıkış

Tarihteki makro çöküşlerin on dördüncüsündeyiz. Mikro çöküşlerin ise yüzlercesini yaşayageldik ama hegemonlar ve kitle tarihten hiç ders almadı, almıyor, almayacak gibi de. Sağ ve sol, bu son 20 yıldan hiçbirşey öğrenmemiş gibi davranıyor.

Yani, tarihte yeni bir durum yok ve eskiden ne olduysa o yine olacak: Kültürel mayalanma ara-dönemcikleri.

AB, 400 Kavimler Göçü, 800 Vikignler, 1200 Moğollar, 1350 salgın yıkımlarını yaşarken; 800, 1000, 1200 ara / erken doğmuş rönesanslarını da yaşadı ve bugünün perspektifinde bunlar kültürel mayalanma demek, çünkü 4 tane de ara ve erken doğmuş engizisyon var: ‘Mayalanmanın zehirli gazları = engizisyon’ demek sayalım, yani rönesans olmadan engizisyon olmaz ve tersi de. Bugün ise, engizisyon-faşizm eşlenikliği var ama o 1936 Almanya Museviler’e yönelik uygulanan engizisyon-faşizm eşlenikliği ile daha önce de yaratılmıştı.

Hem sözünü ettiğimiz makro-makro 2. Sanayileşme, hem de 21. Yüzyıl’ın 4-6 makro-makro somut krizleri nedeniyle, bu kezki durum, tarihin aynı örüntülerle tekrarı olamayacak, olmuyor da, olmadı da zaten. Bu somut krizlerin diğer krizlere kakışımı, tıpkı 1350’deki salgının en son gelip, en büyük yıkımı yapıp, aynı zamanda 1500’lerde sömürgeciliğin de yolunu açması gibi de olabilir, tam bir yıkım da: 1945’teki iki atom bombasının ardılı, 1957 Sputnik ve 1962 Gagarin oldu  zaten ve hem atom bombaları, hem de uzaya gidiş, o faşist Almanya’nın bilimcileriyle gerçekleştirildi.

Dolayısıyla, yeni potansiyel makro faşist parti, Almanya’nın Alternatif Parti’si vektörü oluyor, Fransa ve Le Pen değil.

Bu Almanya, bu ABD’yi yener mi?: Belli değil henüz. Yenerse de, işe yarar mı? Belli değil henüz.

Çin, ABD’yi yenemeden kendini çökertecek ve yeniden o maruf içe kapanmasına geri dönecek: 2050 gibi.

Soru İmi

Neo-entellektüeller, 2020-2100 arasında, yeni bir Aydınlanma yaratabilirler mi? Bizce hayır.

O nedenle, sağ-soy ayrımı yitecek, global durum boşta kalacak ve 2. Sanayileşme’nin öncü altkültürlerinin ara-ön-epsilon rönesansları yaşanacak, yaşandı bile çoktan aslında.

Şerh 8: İlk uzay devleti, krallık Asgardia, 3 ayda rönesanstan engizisyona kayarak, uzaycılıkta bunu yapamayacağını 2016’da kanıtladı.

(15 Mart 2019)

21. Yüzyıl İzlekleri: 2001-2020

21. Yüzyıl, 2 dünya savaşı ve 2 dünya devrimi ile dolu olan 20. Yüzyıl’a göre, daha durağan bir yüzyıl olacağa 11 Eylül ile baştan benziyordu. İlk 20 yılında da öyle oldu. Yokkutuplu bir Dünya’da 3. Dünya Savaşçıkları yaşanır oldu ki bu 3. Dünya Savaşı’nın bir atom savaşı olacağı ve 4. Dünya savaşı’nın taş ve sopayla yapılacağı öngörüsünü geçici olarak değillemiş durumda.

1945-2000 arasındaki Doğu-Batı, Avrupa Asya, İslam-Hristiyanlık, Güney-Kuzey ayrımları; cihad-haçlı seferi dilemması ve 1980 liberalizmi ile, eskiden 3. Dünya olan yedide birlik - ikilik Dünya nüfusunun sınıf atlama çabasıyla 1. Dünya’laşma (limit tam başarısız ama epsilon başarılı) dönüşümleri nedeniyle, artık muğlaklaştı. Dünya’nın en az yarısı için hiçbirşey değişmedi, hala 4. Dünya durumundalar.

Bu koşullarda, hangi / kaçıncı Dünya vatandaşı olursa olsun, entellektüellerin klasik izlekleri de silinmiş oldu. 75 yıllık 2. Sanayileşme artık 1. Sanayileşme’nin kültürel mod aksiyolojisini de değiştirdi.

Biz bu koşullar altında yeni entellektüel değerler yaratma arayışı içindeyiz. Şimdilik 3 tanesini irdeleyeceğiz: Bilisel özgürlük, anarko-transhümanizm / transhümanist-anarşizm, anti-tekno-liberalizm.

Bilisel Özgürlük:

Wikipedia’da bu kavram ‘cognitive liberty’ olarak mevcut. Biz, kognisyona informatiği de ekliyoruz, ayrıca liberalizmi doğrudan anıştırdığı için, ‘liberty’ yerine, ‘freedom’ sözcüğünü yeğliyoruz.

Entellektüel, kognitif-informasyonist olmak zorunda artık. (Aslına bakılırsa, hep öyleydi ama Aydınlanma Çağı’ndan beri, sanat üzerinden duygu düşüncenin önüne alınagelmiş hep.) Bilgi Çağı’ndayız ve kognisyon bilginin zihinsel yönü, inormatik kültürel yönü olmakta.

Kognitif özgürlük, bireyin / zihnin istediği bilgiyi istediği yerlerde ve zamanlarda arama, bulma, edinme hakkı demek. En çok müdahale gören alan bu: 20. Yüzyıl’ın uzmanlık anlayışı aydınlararası bir ‘her konuyla ilgilenmeme sınırlaması’ gibi etik bir değer yaratmış durumda. Tersi yapılınca da, bildiğimiz toplumsal dışlanma (aşağılanma, küçümsenme, beyinsel yaratıları yok sayılma) geliyor.

İnformatik özgürlük, tıpkı temel insan hakkı olan eğitim ve sağlık gibi, Wikipedia gibi kaynaklarla, bilginin de bedava, kolayca, özgürce edinilmesi demek.

Anarko-Transhümanizm / Transhümanist-Anarşizm

75 yıllık 2. Sanayileşme, Homo Sapiens’ten yeni bir tür olan Homo Posterus’a doğru epeyi vektör geliştirmiş oldu.

Trans-hümanizm, post-hümanizm, meta-hümanizm, bunun 1990-2020 arasındaki momentlerine verilen adlar.

Günümüzdeki reel transhümanizm, ÇÜŞ’ler aracılığıyla ve tekno-liberalizm üzerinden, insanı insan-öte’ye taşıyan (diyelim 200 yıl yaşatacak) herşeyi paraya tedavül etmek peşinde.

Buradaki anarşizm; hem ÇÜŞ’lere karşı, hem de onlarla yakın-derin işbirliği içinde olan mafyaya, devlete, teröristlere karşı bir anarşizm.

Asıl anarşizm tümüyle hümanisttir ama bu, Aydınlanma Çağı’nın koloniyalizmden devraldığı bir üstün-ırk AB insanı hümanizmidir: Faşizm bile hümanisttir ama herkesi insan saymaz, Avrupa merkezcilik, koloniyalizm, neo-liberalizm, neo-globalizm, YMCA de öyledir. Dolayısıyla 2001-2020 hesabıyla Dünya nüfusunun % 90’ı insan sayılmamaktadır, Arap Baharı bunu açıkseçik kanıtlamıştır.

Transhümanist anarşizm; devletlerin, ÇÜŞ’lerin, mafyaların, teröristlerin gömdüğü geleceği yeniden (potansiyelde) var etme çabasını da içerir. İnsa-öte’ye giden yolda bu adımlar gerekmektedir.

Anti-Tekno-Liberalizm

Öyle olması kesinkes gerekmediği halde, 1995 sonrasında (en çok da internet nedeniyle) yüksek teknoloji şirketlerinin Dünya’nı en büyük ÇÜŞ’leri olması süreciyle tekno-liberalizm, insanı insan yapanın teknoloji tüketmek olduğu gibi absürd bir önermeyi dayattı tüm Dünya’ya.

Barnett çizgisindeki Pentagon şahin-öte ideoloisi, bu sürece dahil olamayan / edilemeyen (Türkiye dahil) tüm ülkelerin haritadan silinmesi gerektiğini açıkça savundu (bakınız: Pentagon’un Yeni Haritaları 1-2).

Yanısıra tekno-liberalizm, eski liberalizmin burvujaziye yaptığı gibi, Microsoft’a, Amazon’a, Google’a, ‘bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler’ tekelciliği yolunu devlet ve mafya eliyle açtı.

Oysa; nasıl ki borsa terörse, yani birilerinin karşılığı olmayan paralar kazanması, on milyonlarca kişiyi açlığa ve ölüme sürüklemişse; tüketimcilik de terördür, çünkü tüketemeyenin ölmesi gerektiğini açıkça savunmaktadır artık: Koşut sorun, en az 1,5 milyar kişinin gönüllü koyunlar gibi mezbahanın yolunu tutmuşluğudur da.

Derleme

Bu koşullarda neo-entellektüel; öğrenilemeyeceği önesürülen ve edinilmesi moral (‘-meli’ ve ‘–memeli’ savlarıyla) olarak yasaklanan bilginin tümüne kavramsal çerçeve kullanma yoluyla erişerek, insan sonrası bir şeye başkalaşarak ve tüketimden uzak durarak, hegemonların yok ettiği bir geleceğin önündeki duvarda bir çatlak / tao yaratabilir.

Bu; ‘Fahrenheit 451’deki son kalan herkesin birer kitap olup, geçmişin değerlerini kurtarması durumu değildir. Olunacak bir kitap yoktur, yok edilecek birer geçmiş ve standart biyografiler vardır.

Bu yol; Popper’i de, Feyerabend-Capra-Lakatos çizgisini de negasyonlar.

Bu; entellektüelin insani olandan ayrılması, çözülmesi, kopması da demektir.

Çıkış

Başlangıç için bu 3 ilke-yol var tanımlı olarak…

Devamı ilkeler de gelecek…

(12 + 14 Mart 2019)