Hayali
kahramanlar, süper kahramanlar, yapay zeka ve dış bellek, yani kültür, yani
popüler kültür, yani toplu bilisizlik.
Bir tür
tersine Oğuz Atay resmi:
Bir
resim yaparsınız, onun içine kendinizi yerleştirirsiniz. Devamında ise yapılan,
kendinizi dışta / kültürde temsildir. Bu da alegori, aforizma, metafor ile
olur. Bizde kısaca teşbih.
Sorun şu
ki çapraz medyanın varlığı, gelişi ve üstünlüğe geçişi, bakış açısını
değiştirse gerekir oldu.
Sanatın
gerçek yaşamdan daha gerçek olası, simülasyonunun gerçekten daha gerçek olması
gibi. Dolayısıyla dolaylı / (eski tabirle) dolayımlı temsil, doğrudan temsil,
daha doğrudan anlatı / anlatır oldu.
Hepsi
medya ve medyum: Türkçe’deki tüm anlamlarıyla. Tekil ve/ya çoğul, tüm kişi, tüm
zaman kipleriyle.
Happy!,
kurmaca çocuk kahramanlarını Dünya’yı mahvetmesini anlatıyor. Bizim Kemalettin
Tuğcu öyküleri gibi.
Bu da,
tüm diğer örnekler gibi, normalliğin aşırı negasyonu ve aşırı yorumu demek.
(1 Şubat 2018)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder