Ateistim.
Hep idim, hep öyleyim ve hep –eceğim.
1978
gibi, Oya-Bora’nın Bora’sından 'salavat-ı şerif’i dinlemiştim.
Ağlamıştım.
2017
gibi, şunu dinledim, rak olarak:
Yanmazdağ
Bakıratmaz - Salavat-ı Şerif.
Hüngür
hüngür ağladım.
Neden?
Çünkü
bunlar, benim savaş müziklerim.
Pentagram’ın
‘ceddin deden’i gibi.
Ve bir de
şu:
Er Turan
Türk Kanı.
Onların
faşizm-engizisyonuna karşı benim engizisyon-faşizmim.
Nasıl
ama?
Biz
kazanacağız.
Vaa mı
başka izahı?
Şeytani
kötülüğün gerekliliği.
Bu
bir savaş ilanıdır.
Pazarlıklar
bitmiştir.
Deli
olanına bire bin koyuyorum.
Dipnot:
Bu da,
savaşı kazanırsakki barış-sevgi-oblivion müziğimiz.
Hep
yitiriyoruz yani. Bir biçimde yani.
Belki de
ölmek zamanı yani.
(21
Ağustos 2017)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder