Bir deli
çocuk vardır. Katatoniktir. Uzak gelecekte yaşamaktadır. O zamanın koşulları,
onun öldürülmesini emreder.
Öykünün
sonunda, çocuğun beyni çıkarılıp, bir robota takılıp, Merkür’e gönderilir.
Oradaki sıvı metal nehirleri, çocuğu mutlu eden koşullardır.
‘Tha
happy end’.
Asimov’u
oldukça faşist bulurum. Ancak iyi saklar bunu. Bu öykü, bunu dolaylı olarak faş
ettiği ve dışavurduğu bir öyküdür benim okumamla.
Metni
yazmamın asıl nedeni şu:
Ben de,
kendi yer ve zamanımın kültürel koşullarında ölüme mahkum edildim. Ben de,
acaip koşullarda yaşamayı hayal ettim. Benimkisi, derin dondurucuda bir beyin olmak idi ki sıcağı ve yazı özellikle
severim.
Ve ne
yazık ki ben hiç, eksodus yaratabileceğim bir novum-ekstra-mekan-gezegen-ev
bulamadım. 56 yaşım biterken bile. Ve artık çok geç.
Gerçekten,
‘asla ev yok’ oldum ve öldüm.
(28 Mart 2016)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder